Kendime Misafirim.

Kendime Misafirim.

Akşamın sisli karanlığı düşünce üzerine bu şehirin

Kırılmış camlardan içeri sızan yağmur gibi akıyor

İçimdeki sensizliğin odalarına hasret gözyaşım!.

Sen gittin yüreğimin sokakları bana sağır

Bombalanmış şehirlerin

___Viran kaldırımları gibi yüreğim

Yokluğunun sessizliği böyle çöküyor içime!....

Yoksun kendimin misafiriyim, bu akşam

Gözlerim gözlerinden vazgeçmiyor birtürlü

Yokluğunda, soğuk yastığım, üşütür rüyalarımı

Ve uyanınca sen kokuyor düşlerinden sızın her şey

Yüreğimde açık bir yara,

Ki, yar sızısı var sol göğsümün altında kanayan..

Yağmur dışarıda kalmış bir kuş gibi

_____________döğünürken penceremde.

Bir bilsen:

Yokluğunda özlem yığını suskun bedenime

___________Nasıl ağır geliyor hasreti taşımak..

Şimdi duvarlar sağır ve dilsiz,

Oysa sen susunca. ben fırtınaların sesini duyardım.

Dağlardan esen yel usulca okşardı saçlarımı!

Yüreğimin limanlarından martılar havalanırdı..

Güneş ışığına susamış topraktan ışığını saklarken

Yıldızları dökülmüş bir gece doğuyor günden

İçimdeki çocuk vurmuş kendini sokaklara

Ölü toprağı serpiyorlar gecenin zifirine..

Sen gittin kendime misafirim bu akşam!

İçimdeki o masum çocukla

                                   sensizliği çekiştiriyoruz!

Parmaklarım tenine dokunuşlara  sızılıyor

Ellerinde yokluğunun sıcaklığı üşüyor

Yarın, dünde kalmış günlere gebe

Güneş uzulca tırmanırken pencereme

Sensizliğe ölü doğuyor, güneşin sarı yüzü…

Bu akşam kendime misafirim

Hasretinden yandığım kızıl gecelerden geçerken

Yüzümdeki hiç kimsesizlik yansır aynalara.

Beyaz saçlarıma inadına mor çiçekler takıyorum.

Gece karalığından utansın,ki

Gün doğumuna çevirsin yüzünü .kızıla dursun özlem!.

Kendime misafirim!

Gayrı zaman donupkalmaya hazır bedenimde

Sensizliğin üşüten rüyalarında, kala kalmak öylece!

       _______Ölümde böyle yakışırdı bana..

Abdullah Oral

Açtıkça Okunan Kitaptır İnsan

Kınanmış duyguların, can çekişen gizeminde,

Okunmaya hasret bir kitaptır insan!

Yani ısırgan otundaki bir veda şarkısında,
Dolanmaktan yorgun düşmesidir

             Beynimdeki kıvrımın yarına!..

Ne zaman göz göze gelsem emekçi bir insanla

Dilimde şiirler boğuluyor,

Kıyılara vuruyor hürriyet

Ayaklarımda!

kaldırımsız sokağın, taşıdığı umut

            Bedenimde ölüm yorgunluğu..

Üretenin kopartılmış yüreğinin, içindeki aşk
Özlem duvarlarının, kanayan yarasıdır,insan

Gülmeyen yüzlerdeki yarı ağlamaklı tebessüm

Gayrı azap veriyor yakılmış, kandil  ışıkları!..

Fabrikalarda kendilerine günah sayılarak,

                                sokağa atılan işçiler,

Suya abdest aldırdırırlar barikatlarda!
Ki dilim şiirin renginden,
Ormanlar yeşilinden yoksun.

Uyanılmış şafağın, sabahındaki sır!

                          Öldürüyor insanı!..

Bilinmeli ki insan en büyük emek

Açtıkça okunan bir kitaptır insan!..

Kendime yasak sayılmışım

Açlığa yürek biliyorum dilime isyan
Uzak mevsimlerden geliyorum,

Güne yorgun, gözlerim kan çanağı
İş bitimi suskun akşamlar dönüyorum
Kucaklayarak öfkelerini günün…

Yakamoz renginde,suların sessiz gelgitleri

Usul usul okşar kıyıda midyeleri
Güneş doğmaz baharına,

                      mavisi yitirilmiş denizlerin!
Martıların şarkılarında anlamsız bir çelişki yumağı!

Gelsekde farklı çoğrafyalardan

Ki insan hak, üşütülmemeli yaşamdan!

Yürek atışının tınısı değişmez hep aynıdır

Ufuklarımda alabildiğine mevsimsizlik
Yarına, arınmış sabaha yükenir, geceden umut

Açılsada perdeler, yürekte düğümlenir, umut

O kapatmaz perdeleri, sevdalı gönlünde,

Gönül çizgileri resimlenir,

                              dilinde yaşam şiirlenir!
Ayrılık akşamlarında solar hüznün ilk baharı,
Başlar kararmış bulutların, vedasız ölümü!..

Açtıkça okunan bir kitaptır insan

Ki umuda giden yol insanı okumaktan geçer,

Her yaşamdan kopan hayat.

Yarına kapatılan bir kitap gibi kapanır usulca!....

A Oral